Pierwsze konstrukcje żelbetowe i pierwsze badania żelbetu we Lwowie

2010, nr 4, s. 234—235.

Pierwszą konstrukcją żelbetową we Lwowie był kładka łukowa o rozpiętości 11,05 m, szerokości 2,50 m i grubości płyty w kluczu wynoszącej 10cm. Zbudowano ją w 1894 roku na terenie Politechniki Lwowskiej jako eksponat wystawy i kładka zachowana jest do dzisiaj w dobrym stanie. Pierwsze szersze zastosowanie żelbetu we Lwowie odnosi się do budowy głównego dworca kolejowego w latach 1902-1904, wzniesiono wtedy kopułę, 24 wiadukty i tunele dla pieszych oraz wiele stropów o dużych rozpiętościach przęseł. Później żelbet był często stosowany do budowy mostów, zbiorników wieżowych, stropów budynków, ścian oporowych. W ciągu 10 lat wzniesiono około 1500 budowli z wykorzystaniem tego typu konstrukcji. Do początku I wojny zbudowano 300 mostów, wprowadzono fundamentowe pale żelbetowe. We Lwowie także prowadzono liczne badania naukowe. Pionierem w dziedzinie mostów i statyki budowli był profesor Maksymilian Thullie. Podał on zasady na jakich należy opierać obliczenia żelbetowyh elementów zginanych, wprowadził pojecie rozgraniczenia faz i ustalił, wg której należy wyznaczać naprężenia. Pracował nad zagadnieniami ścinania w elementach zginanych, przyczynił się do wyjaśnienia problemu ugięć i rozkładu naprężeń w belkach żelbetowych. Kolejnym uczonym w latach 20 był profesor Maksymilian Huber, jego największym osiągnięciem było udowodnienie konieczności stosowania warunku plastycznych deformacji metali co miało wpływ na obecną postać hipotezy wytężeniowej. Opracował ponad 220 publikacji, w tym podręczników dla uczelni wyższych.